e máis cortinas
teño un amigo. Figúraseme unha atractiva traxedia disfrazada de terciopelo. Non fago moito caso dos meus pareceres, adoitan estar alentados polos meus demos, mais se cadra debería.
The Green Night: do verde e o vermello.
Falaba hai nada de The Last Duel e de que pese a boa factura faltábame algo na realización do filme. Ese algo que me faltaba teno The Green Night. Trátase dunha fantasía medieval de carácter onírico. A estética do filme serve á fin da liberación narrativa. O maior pecado dos filmes de época é a atadura da recreación. En The Duellists duelistas a luz, a sombra e a cor fan que o noso padal se embriague do espírito do romanticismo. En The Green Night a estética naif fálanos na linguaxe céltica medieval, onde a raposa fala, os xigantes reparan en nós e un cabaleiro verde outorga cabalaría. Tamén unha especie de teoría estética sobre a contraposición do verde e o vermello.
Comentarios
Publicar un comentario